کتاب لغت

fa ‫زمان گذشته ی افعال معین 1‬   »   th อดีตกาล ของกริยาช่วย 1

‫87 [هشتاد و هفت]‬

‫زمان گذشته ی افعال معین 1‬

‫زمان گذشته ی افعال معین 1‬

87 [แปดสิบเจ็ด]

bhæ̀t-sìp-jèt

อดีตกาล ของกริยาช่วย 1

à-dèet-gan-kǎwng-grì-ya-chûay

نحوه مشاهده ترجمه را انتخاب کنید:   
فارسی تايلندی بازی بیشتر
‫ما باید به گلها آب می‌دادیم.‬ เราต้องรดน้ำดอกไม้ เราต้องรดน้ำดอกไม้ 1
r-o-d-â-----o---n-́--d-----m-́i rao-dhâwng-rót-nám-dàwk-mái
‫ما باید آپارتمان را تمیز می‌کردیم.‬ เราต้องทำความสะอาดอพาทเม้นท์ เราต้องทำความสะอาดอพาทเม้นท์ 1
rao-dh-̂------m-k----sà---d-----̂t--én rao-dhâwng-tam-kwam-sà-a-daw-pât-mén
‫ما باید ظرفها را می‌شستیم.‬ เราต้องล้างจาน เราต้องล้างจาน 1
r-o-dh-̂w-----́ng-jan rao-dhâwng-láng-jan
‫آیا شما مجبور بودید صورت حساب را پرداخت کنید؟‬ พวกเธอต้องจ่ายบิลด้วยหรือเปล่า? พวกเธอต้องจ่ายบิลด้วยหรือเปล่า? 1
pu-----u----h--w----a---bi--dûay--ěu-bhlào pûak-tur̶-dhâwng-jài-bin-dûay-rěu-bhlào
‫آیا شما مجبور بودید ورودی را پرداخت کنید؟‬ พวกเธอต้องจ่ายค่าผ่านประตูด้วยหรือเปล่า? พวกเธอต้องจ่ายค่าผ่านประตูด้วยหรือเปล่า? 1
pû-----r--d--̂wn--jà---â------b-r----ho--du--y-r-̌----l--o pûak-tur̶-dhâwng-jài-kâ-pàn-bhrà-dhoo-dûay-rěu-bhlào
‫آیا شما مجبور بودید جریمه را پرداخت کنید؟‬ พวกเธอต้องจ่ายค่าปรับด้วยหรือเปล่า? พวกเธอต้องจ่ายค่าปรับด้วยหรือเปล่า? 1
p-̂ak---r------w----------̂-----p-du-ay--ěu-bhlào pûak-tur̶-dhâwng-jài-kâp-ráp-dûay-rěu-bhlào
‫کی باید خداحافظی می‌کرد؟‬ ใครต้องลาจากกัน? ใครต้องลาจากกัน? 1
kr---d-a-wng-l--jà--g-n krai-dhâwng-la-jàk-gan
‫کی باید زود به خانه می‌رفت؟‬ ใครต้องกลับบ้านก่อน? ใครต้องกลับบ้านก่อน? 1
kr-i-dh---n----àp-bân--a--n krai-dhâwng-glàp-bân-gàwn
‫کی باید با قطار می‌رفت؟‬ ใครต้องนั่งรถไฟ? ใครต้องนั่งรถไฟ? 1
k--i---âwng---̂n----́t-fai krai-dhâwng-nâng-rót-fai
‫ما نمی‌خواستیم زیاد بمانیم.‬ เราไม่อยากอยู่นาน เราไม่อยากอยู่นาน 1
r-o-ma---a--ya-k--̀-yo-o-nan rao-mâi-à-yâk-à-yôo-nan
‫ما نمی‌خواستیم چیزی بنوشیم.‬ เราไม่อยากดื่มอะไร เราไม่อยากดื่มอะไร 1
r---mâ--a--ya-k---̀u---̀-rai rao-mâi-à-yâk-dèum-à-rai
‫ما نمی‌خواستیم مزاحم بشویم.‬ เราไม่อยากรบกวน เราไม่อยากรบกวน 1
ra--m--------a-k-ró--guan rao-mâi-à-yâk-róp-guan
‫من فقط می‌خواستم تلفن کنم.‬ ตอนนั้น ผม / ดิฉัน แค่อยากโทรศัพท์ ตอนนั้น ผม / ดิฉัน แค่อยากโทรศัพท์ 1
d-o----n -ŏ- --d---h-- - -â----ak ----rá-s-p dton-nán pŏm / dì-chăn · kâe yàak toh-rá-sàp
‫من می‌خواستم تاکسی سفارش بدهم.‬ ผม / ดิฉัน แค่ต้องการเรียกแท็กซี่ ผม / ดิฉัน แค่ต้องการเรียกแท็กซี่ 1
pǒm-----c--̌--kæ--d--̂-n--gan-ri--k--ǽ--s-̂e pǒm-dì-chǎn-kæ̂-dhâwng-gan-rîak-tǽk-sêe
‫چون می‌خواستم به خانه بروم.‬ ที่จริง ผม / ดิฉัน อยากขับรถกลับบ้าน ที่จริง ผม / ดิฉัน อยากขับรถกลับบ้าน 1
te-e----n--pǒm-d---cha-n-à--â--k-̀---o-t---a----ân têet-ring-pǒm-dì-chǎn-à-yâk-kàp-rót-glàp-bân
‫من فکر کردم تو می‌خواستی به همسرت تلفن کنی.‬ ผม / ดิฉัน คิดว่า คุณอยากโทร.หาภรรยาของคุณ ผม / ดิฉัน คิดว่า คุณอยากโทร.หาภรรยาของคุณ 1
p-̌m-----cha----í------ko---a-------t-n--à--raw--ya----n--k-on pǒm-dì-chǎn-kít-wâ-koon-à-yâk-ton-hàp-rawn-yâk-ong-koon
‫من فکر کردم تو می‌خواستی به اطلاعات تلفن کنی.‬ ผม / ดิฉัน คิดว่า คุณ อยากโทรสอบถามข้อมูล ผม / ดิฉัน คิดว่า คุณ อยากโทรสอบถามข้อมูล 1
po---d-̀-c-a-n----t--â-koo---̀-yâk------àw--ta----a---m--n pǒm-dì-chǎn-kít-wâ-koon-à-yâk-ton-sàwp-tǎm-kâw-moon
‫من فکر کردم تو می‌خواستی پیتزا سفارش بدهی.‬ ผม / ดิฉัน คิดว่า คุณ อยากสั่งพิซซ่า ผม / ดิฉัน คิดว่า คุณ อยากสั่งพิซซ่า 1
pǒ--dì--hǎ--kí--w-̂-ko---a--y--k--a-n--p-́--s-̂ pǒm-dì-chǎn-kít-wâ-koon-à-yâk-sàng-pís-sâ

‫حروف بزرگ، احساسات بزرگ‬

‫تبلیغات از تصاویر زیادی استفاده می کند.‬ ‫تصاویر امیال خاص را بیدار می کند.‬ ‫ما به تصویر طولانی تر و با توجّه تر از حروف نگاه می کنیم.‬ ‫در نتیجه، ما تبلیغات را با عکس بهتر به یاد می آوریم.‬ ‫تصاویر نیز واکنش های قوی عاطفی ایجاد می کنند.‬ ‫مغز تصاویر را بسیار سریع تشخیص می دهد.‬ ‫مغز بلافاصله، آنچه را که در تصویر می توان دید را می داند .‬ ‫حرف با تصویر متفاوت عمل می کند.‬ ‫آنها شخصیت های انتزاعی هستند.‬ ‫بنابراین، مغز ما نسبت به حروف آهسته تر از تصویر واکنش نشان می دهد.‬ ‫اوّل، باید معنای کلمه را درک کند.‬ ‫ممکن است گفته شود که علائم باید بدر بخش از زبان مغز ترجمه شود.‬ ‫ولی احساسات را می توان با استفاده از حروف نیز تحریک کرد.‬ ‫ولی متن آن باید بسیار طولانی باشد.‬ ‫مطالعات نشان می دهد که حروف بزرگ اثر بیشتری دارند.‬ ‫حروف بزرگ نه تنها بیشتر از حروف کوچک قابل مشاهده هستند.‬ ‫آنها همچنین یک واکنش احساسی قوی تری ایجاد می کنند.‬ ‫این در مورد احساسات مثبت و منفی هم صادق است.‬ ‫اندازه چیزها همیشه برای انسان مهم بوده است.‬ ‫انسان باید به سرعت در برابر خطر واکنش نشان دهد.‬ ‫و هنگامی که چیزی بسیار بزرگ است، کاملا نزدیک حس می شود!‬ ‫بنابراین، قابل فهم است که تصاویر بزرگ واکنش های قوی ایجاد می کنند.‬ ‫امّا چگونه به حروف بزرگ واکنش نشان می دهیم زیاد روشن نیست.‬ ‫حروف در واقع علامتی برای مغز نیستند.‬ ‫با وجود این، مغز وقتی حروف درشت را می بنید فعّالیت بیشتری از خود نشان می دهد.‬ ‫این نتیجه برای دانشمندان بسیار جالب است.‬ ‫این امر نشان می دهد که چگونه حروف برای ما اهمیّت پیدا کرده اند.‬ ‫مغز ما به نوعی آموخته است که چگونه به نوشته واکنش نشان دهد.‬