Rozmówki

Praca   »   Lavorare

55 [pięćdziesiąt pięć]

Praca

Praca

55 [cinquantacinque]

+

Lavorare

+

Możesz kliknąć każde puste pole, aby zobaczyć tekst lub:   

polski włoski Bawić się Więcej
Czym się pan / pani zajmuje zawodowo? Ch- l----- f-? Che lavoro fa? 0 +
Mój mąż jest z zawodu lekarzem. Mi- m----- è m-----. Mio marito è medico. 0 +
Pracuję na pół etatu jako pielęgniarka. La---- c--- i--------- p--------. Lavoro come infermiera part-time. 0 +
     
Wkrótce pójdziemy na emeryturę. Pr---- a------ i- p-------. Presto andremo in pensione. 0 +
Ale podatki są wysokie. Ma l- t---- s--- a---. Ma le tasse sono alte. 0 +
I ubezpieczenie zdrowotne jest wysokie. E l-------------- (c----- l- m-------) è c------. E l’assicurazione (contro le malattie) è costosa. 0 +
     
Kim chcesz kiedyś zostać? Co-- v------- f---? Cosa vorresti fare? 0 +
Chciałbym zostać inżynierem. Io v----- d-------- i--------. Io vorrei diventare ingegnere. 0 +
Chcę studiować na uniwersytecie. Io v----- s------- a-------------. Io voglio studiare all’università. 0 +
     
Jestem praktykantem. Io s--- p---------. Io sono praticante. 0 +
Nie zarabiam dużo. No- g------- m----. Non guadagno molto. 0 +
Robię praktyki za granicą. Fa---- u- t-------- a---------. Faccio un tirocinio all’estero. 0 +
     
To jest mój szef. Qu---- è i- m-- c---. Questo è il mio capo. 0 +
Mam miłych kolegów. Ho d-- c------- g------ / s--------. Ho dei colleghi gentili / simpatici. 0 +
W południe chodzimy zawsze na stołówkę. A m---------- a------ s----- i- m----. A mezzogiorno andiamo sempre in mensa. 0 +
     
Szukam pracy. Ce--- u- (p---- d-) l-----. Cerco un (posto di) lavoro. 0 +
Już od roku jestem bezrobotny / bezrobotna. So-- d---------- d- u- a--- o----. Sono disoccupato da un anno ormai. 0 +
W tym kraju jest za dużo bezrobotnych. In q----- p---- c- s--- t----- d----------. In questo paese ci sono troppi disoccupati. 0 +
     

Ściągnij MP3 (.zip akta)

Nie znaleziono filmu!

Pamięć potrzebuje języka

Swój pierwszy dzień w szkole pamięta wielu ludzi. To, co było przedtem, nie pamiętamy. Z pierwszych naszych lat życia nie mamy prawie żadnych wspomnień. Dlaczego tak jest? Dlaczego nie pamiętamy tego, co przeżyliśmy jako małe dzieci? Powód jest w naszym rozwoju. Język i pamięć rozwijają się prawie w tym samym czasie. I żeby móc sobie coś przypomnieć, człowiek potrzebuje języka. To znaczy, że na to, co przeżył, musi mieć słowa. Naukowcy przeprowadzili z dziećmi różne testy. Doszli przy tym do interesującego odkrycia. Jak tylko dzieci uczą się mówić, zapominają wszystko, co było przedtem. Początek języka jest więc też początkiem pamięci. W pierwszych trzech latach swojego życia dzieci uczą się bardzo dużo. Każdego dnia przeżywają nowe rzeczy. W tym wieku zbierają też wiele ważnych doświadczeń. Mimo to wszystko to przepada. Psycholodzy określają ten fenomen jako infantylna amnezja. Tylko te rzeczy, które dzieci mogą nazwać, zostają. Osobiste przeżycia zachowuje pamięć autobiograficzna. Funkcjonuje ona jak pamiętnik. Zachowane jest w niej wszystko to, co jest ważne w naszym życiu. W ten sposób pamięć autobiograficzna kształtuje też naszą tożsamość. Jej rozwój zależy od nauki języka ojczystego. I tylko przez nasz język możemy uaktywownić naszą pamięć. Rzeczy, które przeżyliśmy jako małe dzieci, oczywiście nie odeszły naprawdę. Są gdzieś zapisane w naszym mózgu. Nie możemy ich jednak odtworzyć… – wielka szkoda, prawda?